Czy to burja, czy to hrim, szczo rewe chmarolim,
Szczo zemlja na sto myl hraje hrimko?
Wid Kubań aż do hir czuty hołos: "Pozir!"
W rjad stawaj, szczob ne buło zapizno!

W rjad stawaj, hotowys', ni na szczo ne dywys' –
Czy do pekła pidesz, czy do neba,
Kydaj neńku staru, kydaj łjubku swoju,
Bo nastała wełyka potreba.

Bo nastaw takyj czas, szczo umre kożen z nas
Ne u liżku, a w poli u boju.
W cju hodynu strasznu spom’janesz Witczyznu,
Bo dlja neji tre wmerty z łjubow’ju.

To ne hrim zahrymiw, to ne dzwin zadzweniw,
Ne stolitni duby zatriszczały –
To łychi worohy na nasz kraj dorohyj,
Mow hołodni wowky, nabihały.

Ne kydajut' kwitok pid jich kowanyj krok
I winkiw ne splitajut' diwczata,
Bo jich bat'ko – to lis, a jich maty – to nicz,
Ukrajina – to jich ridna chata.

Szczo za wijs'ko ide, szczo za pisnja łyne,
Szczo za prapor na witri łopocze?
To powstanci-orły popid hajem piszły,
To jich pisnja nam serce łoskocze.

Des' dałeko ridnja wyhljadaje szczodnja,
I diwczyna czekaje rusjawa,
Jim dorożczyj toj dim, szczo potriben usim, –
Samostijna soborna derżawa.