Jakby meni kryła,
Sołow’jini oczi,
Iznjałasja b, połetiła
Temneńkoji noczi.

Skilky b ne łetiła
Ta nide b ne siła,
Tilky b siła, tilky b wpała
W neńky na porozi.

– Czy ty, maty, czuła,
Jak ja w tebe buła,
Pid napilnym wikoneczkom,
Jak hołubka huła?

– Chocz ja, donju, czuła,
Ne obzywałasja,
Niczka temna, dribnyj doszczyk,
Ne spodiwałasja.

– Czy ty, maty, czuła,
Czy ty hore znała?
– Szcze switłońky ne ’dczynjała
Ta j płakaty stała.

– Hodi, maty, płakat',
Hodi hołosyty,
Porad' meni, moja neńko,
Jak u switi żyty.

Jak u switi żyty
Ta j ne hołosyty,
Czy holiwońku obnjaty
Ta j pomandruwaty?

Oj zaw’jaży, maty,
Biłym płatkom oczi,
Wtopy mene u riczeńci
Temneńkoji noczi.

Oj ne żalij, maty,
Szczo ja w tebe odna,
Turjaj mene u riczeńku,
Szczob dostała do dna.

Oj ne dawaj, maty,
Żalibno kryczaty,
Szczob ne czuły susidońky,
Ne jszły rjatuwaty.

Pusty mene, maty,
Na more pławaty,
Budu pławat', wyrynaty,
Dołeńky szukaty.

– Oj ne puszu, donju,
Szczob ne wyrynała,
Bo wże twoje szczastja-dołju
Szczuka prohłynuła.