Ta ne stij że, werbo, ta nad wodoju,
Bo chołodna woda ta pid toboju.

A wyrosty, werbo, ta na tołoci,
A de zbyrajut'sja diwczata ta chłopci.

Ta wykyń że, werbo, zełene wittja,
Szczob buło bahate mołodych żyttja.

Szczob buło bahate ta szcze j szczasływe,
Bo pokochaw kozak diwcza wrodływe.

– Wykyń że, kozacze, chocz kopijeczku
Za swoju kochanu, krasnu diwoczku.

Wykynuw że kozak ta najbilsze wsich,
Ta j wybraw diwczynu ta j najkraszczu wsich.

Oj wiz'my, diwczyno, pownyj hamanec',
Ta j pidem, kochana, razom pid winec'.