Pani Halicije, Wy u intryhach stolit' –
Ni! – ne schyłyły czoła pid szachrajstwom hańby.
Zwabu statury zronyły na sywyj hranit.
Wy pid sonaty doszczu karbuwały slidy.

Pryspiw:
Ja łamaju pohljad swij pered Wamy, pani,
Pered wełyczczju krasy wkłonjajusja w durmani.

Wasza Wełycznoste, z-pid nadweczir’ja hardyn
Pohljad, mow łet żurawlja, zaczarowuwaw myt'.
Hracija Wasza, manery, tajemnist' perłyn –
To Wasza doczka, ne Wy – znow u hrudjach sztormyt'.

Pryspiw

Pani, darujte, ce Wy, czy zdałosja meni?
Wy, bo zawmerło powitrja i blidnut' słowa.
Czy ne zmoczyły Wy płattja w osinnim doszczi?
Mabut', ne smiju pytat' – b’ju kałjuż dzerkała.

Pryspiw