Szmarowiz w dorozi jak lito, tak zyma,
A ja sobi, mołodeńka, w domu hospodynja.

Nawaryła-m pyrożeńkiw iz swiżoho syra,
Ta j ja sobi mołodoho djaczka zaprosyła.

Oj ja sobi zaprosyła djaczka mołodoho,
Posadyła-m kinec' stoła, siła-m koło ńoho.

Oj prychodyt' mij szmarowiz, uwijszow do chaty,
Uzjaw djaczka za czuprynu, zaczaw ho witaty:

– Swjatyj Boże, swjatyj kripkyj, a ty, djaczku, zwidky,
Czoho sydysz koło stoła, koło mojej żinky?

– Ne byj że ho, szmarowoze, bo ne majesz za szczo,
W mene djaczok fajnyj chłopec', a szmarowiz – łedaszczo.

Bo ty ljażesz koło mene, jak mertwa kołoda,
Djaczok ljaże koło mene – sercju ochołoda.

Wyjszła, wyjszła synja chmara z-za czornoji hirky,
Wtikaw djaczok hołyj, bosyj wid czużoji żinky.

Jak poczaw win utikaty aż pid swoju szkołu:
– Otworjajte, chłopci, dweri, bo wże łedwe stoju.

Łipsze buło doma spaty na syrych polinach,
Niż mołodij mołodyci na biłych kolinach.

Łipsze buło doma spaty na hołeńkych doszkach,
Niż mołodij mołodyci na biłych poduszkach.

Łipsze buło jisty hirok, chot' i nesołenyj,
Niż w czużoji mołodyci pyriżok maszczenyj.