Była żinka mużyka, piszła pozywaty;
Prysudyły mużyku żinku poprochaty.

Sydyt' żinka na prypiczku, niżky pidobhawszy;
Stojit' mużyk u poroha, szapoczku iznjawszy:

– Prosty mene, moja myła, szczo ty mene była:
Kupłju tobi harnec' medu, konowoczku pywa.

– Oj od pywa bołyt' spyna, od medu hołowa;
Kupy meni horiłoczky, szczob buła zdorowa.

Da szcze mużyczyszcze wczyny moju wołju:
Poskaczy ty hajduka da peredo mnoju!

Kryczyt' mużyczyszcze, wzjawszys' za boczyszcze:
– Hojja, hojja, moja myła,– ot i hajduczyszcze!

Ne dywit'sja, panowe, szczo żinka wczynyła,
Szczo swojoho mużyka hajduka nawczyła!

Bo wże taka pora pryjszła, szczo szcze j ne buwało:
Jakyj did'ko ne pob’je, to j pyszy propało!