– Dobryj weczir, diwczyno, kudy jdesz?
Skaży meni prawdońku, de żywesz?

– Oj ja żywu, kozaczeńku, kraj wody,
Postawyła chatońku z łobody.

A szcze k tomu sineczky prypłetu
Z premudroho derewa – łopuchu.

– Oj odczyny, diwczyno, odczyny,
Sama sobi krywdońky ne czyny.

– Oj ne budu, kozaczeńku, odczynjat',
Bo ty budesz niczeńku noczuwat'.

– Oj ne budu, serdeńko, ne budu!
Posydżu ja triszeczky da j pidu.

Zajszow, zajszow misjac' i zorja;
– Zostawajsja, diwczyno, ty sama!