Nasz sywyj kapitan zbyraw ostanni syły,
Szczob kołeso wtrymat' kerma,
Nasyczuje tuman, rozirwani witryła,
I witru, chocz ubyj, nema.

Ni krajeczka zemli, ni obrysiw, ni linij,
Jak wicznist' – neskinczennyj szljach,
Łysz prapor na szczohli, bezsyłyj żowto-synij
Mowczyt', nemow pidbytyj ptach.

Bardak na korabli: ne prybrani kajuty,
Produkty na nuli, w kotłach nema mazuty,
Pid kiłem, jak bezodnja, hłybyna
I rozpacz poperedu, jak stina, – nema wałjuty...

Narodywsja lit tomu p’jatsot
Ukrajins'kyj fłot, czornomors'kyj fłot.
Ce ne kazka i ce ne anekdot,
Czornomors'kyj fłot, ukrajins'kyj fłot.

Ukrajins'ki kozaky
Buły perszi morjaky.

Iz szkiry wyliza rozchrystana komanda,
Zakynuta w żorstokyj swit
I łedom namerza na pałubi j na wantach
Chołops'kyj wikowicznyj pit.

Neruchanyj zapas bratwa dawno pożerła,
Zakljakła u hołodnim sni,
Łysz pisnja, jak kompas, łunaje "Szcze ne wmerła!",
Bo dowsze nas żywut' pisni.

Nichto w nas ne pyta – czy buty, czy ne buty?
Wczepyłys' u hwynta szczupalcjamy spruty
I tjahne nas na dno otoj wantaż
Ta ruky opuskaje ekipaż, – nema wałjuty...

Rozmowljaje na pałubi narod,
Na pałubi narod, i kożen patriot.
Szczo, moskałju, stojisz, rozzjawyw rot?
Czto j to tam płiwёt? –
Ce ukrajins'kyj fłot!

Kożen sam sobi morjak,
I bez fłotu nam nijak.

Czorneje more, biłyj paropław,
Ja tebe na wiky pokochaw!