Tak, niby pomerło szczos' u trawi.
Tak, niby wesna zymoju stała.
Tak, niby-to, lito doszczowe.
Straszenno doszczowe.

Wpała sloza na pełjustku trojandy,
Narcys perestaw kochaty sebe,
Fiałky wtratyły swij kolir czystoty.

A derewa z toho czasu
Bilszcze nikoły ne cwiły,
Bo sumno buło jim,
Szczo sonce wbyło cwirkuna.