A ja sobi parobeczek, nychto na mja nycz ne zna,
Łem ta moja frajireczka, ałe ona wydast.

De ż by ona mja wydała, koły ona ne może,
Sama na mja zawołała: Pod że, Janczyk, neboże!

De ż by ona mja wydała, sama tomu pryczyna,
Sama ona mja kłykała do stodołky, do sina.

Sama mene zawołała do switłyci, do swojoj,
Naljała mi pohar wyna do ruczeńky do mojoj.

A ja wyno, a ja wyno, a ja wyno ne chtiw wzjac,
Ona, szelma, yz matir’ju chtiła mja zczaruwac.