Już mynuły m’jasnyczeńky, w cilim seli tycho,
Husli, basy zanimiły, muzykantim łycho.

A neborak pan starosta na hrudy zachrypnuw,
Łeżyt bidak u koczerhach, yszczy nycz ne chłypnuw.

A swaszeńka pokaszłjuje, ne wyrwe z njej słowa,
Łem wse sidat na prypecok, bołyt jej hołowa.

Szkoda, boże, tych m’jasnyczok,– tycho sobi murczyt,
Ne je pałjunky w komori, po brisi ji hurczyt.

A drużbowe posmutniły, choczesja jim spaty;
Chto że bude za tja, drużbo, wesilja trymaty?

Diwczatońka posmutniły, mynatsja jich dolja,
I sołodkaja nadija, osinnaja wolja.

Ne żuritsja, diwczatońka, diwoctwo tak, jak tin,
Pryde, pryde i na was czas pid zełenu osin.

Łipsze w liti żenytysja, jak w zymi studenij,
Łipsze boso poskakaty po trawi zełenij.

Zarodyt boh pszenyczeńku i proso, i wyno,
Bude kasza i perohy,– dobra to hostyna.