Stradalnaja maty pid chrestom stojała,
Płakała, rydała, w slozach promowljała:
Oj synu, synu, za jaku prowynu
Perenosysz muky, tjażkuju hodynu
Na chresti?!

Ja ż tebe kupała hirkymy slozamy,
Ja ż tebe chowała pomiż worohamy,
A nyni płaczu, bo tebe ja traczu,
Bo tebe, mij synu, skoro ne pobaczu,
Synu mij.

Ty ż moja nadija, ty mij swite jasnyj,
Hasnesz duże szwydko, w’janesz bezuczasno.
A chto zi mnoju bude, syrotoju?!
Szczas odna ja w switi, jak byłyna stoju
Pid chrestom.

Ty wjed' obicjawsja wsich łjudej spasaty,
I za ce diżdawsja bezwynno wmyraty
Za rid łukawyj, złobnyj i neprawyj,
Szczo zpownyw na tobi swij zasud krowawyj
Na chresti.