Jabłuka dospiły, jabłuka – czerwoni!
My z toboju jdemo steżkoju w sadu.
Ty mene, kochana, prowedesz do polja,
Ja pidu – i, może, bilsze ne pryjdu.

Wże j łjubow dospiła pid prominnjam tepłym,
I jiji zirwały radisni usta, –
A teper u serci os' tremtyt' i hraje,
Jak tremtyt' na sonci hiłka zołota.

Hej, polja żowtijut' i synije nebo,
Płuhatar u poli łedwe majaczyt'...
Pociłuj wostannje, obnimy wostannje:
Wmije rozstawatys' toj, chto wmiw łjubyt'.