O, dywnyj Boże wczytelja mojoho! –
Daruj, szczo ja zwertajusja do Tebe.
Ote diwcza – dytja czużoho boha,
Ta szczo z toho – Twoje nad neju nebo.

Wona iszcze tak mało nahriszyła,
Chocza j dobra zrobyła szcze tak mało.
Wona na switi nawit' i ne żyła,
Szcze j ne buła – a wże jiji ne stało.

Ja, własne, j sam ne zasłużyw niczoho,
Ja możu nebo kljasty spereserdja...
O, dobryj Boże wczytelja mojoho! –
Nawczy j mene takoho myłoserdja!

Wże chtos' na tiło posteływ chustynu,
Neszczasna maty w hori pidłomyłas'...
Nu szczo ż – wiz'my moho żyttja czastynu! –
Ałe jawy Twoju najwyszczu mylist'!

O, mudryj Boże wczytelja mojoho,
Moje uminnja tut uże bezsyłe.
Ja znaju j tak, szczo wże znajszow dorohu, –
Ja ne sobi proszu Twojeji syły.

Nechaj Ajid ne spohljadaje chtywo,
Nechaj Charon iszcze posuszyt' wesła;
O, Boże – mij! – chwała Tobi za dywo.
Ja sam woskres, koły wona woskresła!