Wse jde, wse mynaje – i kraju nemaje.
Kudy ż wono diłos'? Widkilja wzjałos'?
I dureń, i mudryj niczoho ne znaje.
Żywe... umyraje... odno zacwiło,
A druhe zaw’jało, nawiky zaw’jało...
I łystja pożowkłe witry roznesły.
A soneczko wstane, jak persze wstawało,
I zori czerwoni, jak persze płyły,
Popływut' i potim, i ty, biłołycyj,
Po syńomu nebu wyjdesz pohuljat',
Wyjdesz podywyt'sja w żołobok, krynycju
I w more bezkraje, i budesz sijat',
Jak nad Wawyłonom, nad joho sadamy
I nad tym, szczo bude z naszymy synamy.
Ty wicznyj bez kraju!.. łjubłju rozmowljat',
Jak z bratom, z sestroju, rozmowljat' z toboju,
Spiwat' tobi dumu, szczo ty ż naszeptaw.
Poraj meni szcze raz, de ditys' z żurboju?
Ja ne odynokyj, ja ne syrota,–
Jest' u mene dity, ta de jich podity?
Zachowat' z soboju? – hrich, dusza żywa!
A może, jij łehsze bude na tim switi,
Jak chto proczytaje ti slozy-słowa,
Szczo tak wona szczyro kołys' wyływała,
Szczo tak wona nyszkom nad nymy rydała.
Ni, ne zachowaju, bo dusza żywa.
Jak nebo błakytne – nema jomu kraju,
Tak duszi poczynu i kraju nemaje.
A de wona bude? chymerni słowa!
Zhadaj że chto-nebud' jiji na sim switi, –
Bezsławnomu tjażko sej swit pokydat'.
Zhadajte, diwczata, – wam treba zhadat'!
Wona was łjubyła, rożewiji kwity,
I pro waszu dołju łjubyła spiwat'.
Poky sonce wstane, spoczywajte, dity,
A ja pomirkuju, watażka de wzjat'.