Z konwejeru otrymajemo nowi "kraszczi" tiła,
Wb’jemo poczuttja – ce tilky riznowyd bołju.
Peretworymo swit u maszynni kody –
Budemo w raju syntetycznoji wrody.
Nawiszczo kyseń koły je CO2?
Nawiszczo woda koły je kysłota?
Nawiszczo łjudyna koły je maszyna?
Nawiszczo dusza koły jiji nema?

Pryspiw:
Powitrjam u mistach wże nemożływo dychaty,
Wodu z riczok wże nemożływo pyty,
Wse żywe na Zemli ubyty...
Rewołjuciju nemożływo zupynyty!
Wid zaduchy wże pow’jały kwity.
Bo niczoho ne możut' zminyty:
Technołohiczna rewołjucija –
Łjuds'koho wynyszczennja rezołjucija!

Żyttja dlja łjudej – ce tilky hra:
Realnist' je, czy jiji nema?
Szczos' znykaje, a szczos' załyszajet'sja.
Bajt za bajtom swidomist' styrajet'sja.
Zamist' emocij – nuli ta odynyci,
Napiwżywyj mozok, zakutyj u krycju,
Swit – wże ne swit, a sucilna prymara,
Nad łjudstwom nawysła newydyma chmara.

Pryspiw