Yak my chodymo oboye
netryamy staroho domu!..
Hobeleny i hoboyi
slavlyat' paru nevidomu,
niby bachat' nashu zmovu:
kozen dotyk – teplyi spalach.
I todi my znovu (y znovu)
perechodymo v dzerkalach.

Na hodynnyku z herbamy,
yak zavzdy, hodyna druha,
i kradet'sya vslid za namy,
moze, tuha, moze, fuha...
Povz portrety i portshezy
z namy yde luna vid krokiv.
My kudys' nadovho shchezly
(dvisti rokiv? Trysta rokiv?).

I, koly vze stane temno,
z neopalenych pokoyiv
(ya, zdayet'sya, vivsya chemno,
ya nichoho ne nakoyiv),
u zarki vohni neonni
povertayemos' naviky.
Ya nesu tebe v doloni,
i zyttya take velyke...