Sydila Marichka bilya vikoncya,
Vyshyla Marichka dyvneye Sonce.
Sonce obizvalos' bahat'ma holosamy:
"Shukay mene, divko, hen za tymy lisamy.
Budesh maty zoloto, shche y krasu vichnu,
Nic nikomu ne kazy, rushysh u nichku.
Bude tebe svataty kozak z vusamy
Shukay mene, divko, hen za tymy lisamy!"

Osin naslala na lito zovtych farb,
Bihala, shukala lisom dyvnyi skarb.
Ta y zbyla nizky, bo ishla pishky
Konya ne mala, shukala y ne znala,
Shcho za tym lisom – hybelna richka...
Zvablena bisom propala Marichka.

Ne vidshukaly bidnu Marichku,
Opovidaly pro otu richku
Vsim molodycyam, kotri nezamuzni:
"Vam oti chary het' zovsim ne nuzni.
Bo kotra dobra i harna soboyu,
To vid svativ ne bude vidboyu."
Chula te y divchyna bilya vikoncya,
Vyshyla divchyna dyvneye Sonce.