Dovho spaly vitry u yarach na pryponi,
Dovho tysha hnityucha polyamy povzla,
I stoyaly dereva nimi na usonni.
Znemahala v pylyuci vechirnya imla.

I na travy ne bryznuly rosy, mov perly,
Yak rum’yanec' hustyi rannye nebo zalyv.
I zdavalos' – zyttya zadrimalo, zavmerlo,
Zablukalo v bezmezzi nemiryanych nyv.

I zdavalos' – nema ni pochatku, ni krayu
Ciy nudoti nimiy i nudniy nimoti...
Naystrashnishe, mabut' tilky tysha karaye,
Koly poruch z toboyu povze po zytti.


Ta zvelasya z-za lymanu
Chmara temno-syza,
Polosnuly yatahany –
Blyskavky – donyzu.

I vitry na pereputti
Zahrymily cepom,
Rozirvaly svoyi puta
I pomchaly stepom.

I ozvalysya dolyny
Homonom znayomym,
I upala na kolina
Tysha pered hromom.

I zemlya vpylas' vodoyu,
Mov zyvoyu krov’yu
I obnyavsya smich z zurboyu,
Nenavyst' – z lyubov’yu...

Hey, pochuyte, dobri lyudy,
Zazdryt' meni treba:
Hrim udaryv meni v hrudy,
Hrim z yasnoho neba.