De Petros holubyt' zirnycyu nebesnu,
Leliye yasnyi nebokray,
Znayshov ya tam kvitku, na dyvo, chudesnu,
Shcho zvet'sya "Mene Pokochay". –
Mene pokochay!

Meni hovoryla vorozka-susidka:
"Kochannya svoho ne chekay!"
Ta znykly slova ti, lyshylasya kvitka,
Shcho zvet'sya "Mene Pokochay". –
Mene pokochay!

Ta kvitka, chudesna ta shche y bo charivna,
Vidkryla skarbiv hir rozmay –
Y ne kvitka rozkvitla, huculka-carivna
Skazala: "Mene pokochay..."
Mene pokochay!

Slovamy yiyi vsi vydzvonyuyut' zvory:
"Kochanyi, kochanyi, kochay!"
Y moyimy vustamy vyspivuyut' hory:
"Kochana, kochana, kochay!" –
Mene ty kochay!