Koly ya prokydayusya, i koly v kimnati, pid syzyi ranok,
Nayduzche vidchuvayet'sya zapach tyutyunovoho dymu,
Ya dumayu: chto vidillye kulyu, na tomu kinci moho zyttya?
Bo Kyyiv – to Harlem, shcho roztoplyu v syniy vodi
Toplene sonce tvoyich i moyich prorechen.
Ya dyvlyus' na chorni leza dachiv,
I budynky rechut', chom ne zyvut' zadlya nych?

Koly ya chekayu, a ty ne prychodysh,
Ya zalyshu tobi na stoli tychyi dotyk.
Koly ty chekayesh, a mene vse nemaye,
Zihraye miy blyuz na balkoni zolotyi saksofon...
Bo Kyyiv to Harlem, i u vidblysku chornych vikon
Ambrazura kvadratu... Vse bulo marno,
I shepoche rozpechenyi siryi asfalt... Kyyiv to Harlem...