Stoyit' topolya, posered polya,
Pyta u neba: "De moya dolya?
Zozulya v lisi lysh raz kukuye,
Hne viter vity, tez ne zalkuye."

Sumuye pole – plache topolya,
Bo bez kochannya, yaka to dolya?
Ne plach, ridnenka, strunka y vrodlyva.
Pryide y do tebe lyubov krasyva.

Mynut' pokosy, pryide kochannya,
Lysh dochekaysya, proshu, svitannya.
Pidut' zuravky hostey sklykaty,
Pora osinnya – vesillya hraty.

Vbrana u strichky stoyit' topolya,
V seli y leleka bachyt' te pole.
Chuty zozulyu: spiva, ne zmovkne.
Doshch syple zranku, soloma mokne.

Stoyit' topolya zihrita v sonci,
V raduznim syaye chystim vikonci.
Pohoza osin shchastya daruye,
V hayu zozulya – inshym kukuye.