Divchynonka po hryby chodyla,
V temnim hayu bula zabludyla.
Ta y zabula, shcho hay zelenenkyi...
Tam pas konya kozak molodenkyi.

– Ty, kozache, molodyi hultyayu,
Ya v tim lisi dorohy ne znayu.
– Po chim ty m’ya, divchyno, piznala,
Shcho ty mene hultyayem nazvala?

– Piznala-m tya po tiy kamizelci,
Sribnyi persten na praviy ruchenci.
Piznala-m tya po chornych brovenkach,
Po yasnenkych, yak zori, ochenkach.

Dav divchyni konyka trymaty,
A sam pishov dorohy shukaty.
Shukav, shukav do temnoyi nochi,
Zaplakala svoyi kari ochi.

Dav divchyni kelishok horivky,
Bo chtiv znaty, shcho za rozum v divky.
Dav divchyni napytysya medu:
– Teper ya tya z rozumu vyvedu.

Zaviv yiyi pid korch, pid kalynu,
Zradyv kozak molodu divchynu.
– Vpala rosa na zovtuyu kosu,
Teper ze ya vincya ne donoshu.