Ta buv sobi staryi, sidyi,
Na prizvyshche Chalyi,
Ta y vykochav sobi syna Savu,
Oy lyashenkam na slavu.

Ne schotiv ze toy pan Sava
Kozakam sluzyty,
Poklonyvsya, oy, velmozniy shlyachti,
Pishov v Polshchu panom zyty.

Zachotiv ze panok Sava
Slavy zaluchyty,
Stav vin svoyich brativ-zaporozciv
Ta po stepach lovyty.

Koshovyi nash sidohlavyi
Po kozakach tuzyt':
– Oy chto zlovyt' Savu-yanychara,
Slavu dobru vin zasluzyt'.

Nash otaman kaze:
– Hnatku, yak Savu ne zlovysh,
Sam za noho, oy ty, bat'kiv synu,
Holovoyu nalozysh.

Sydyt' Sava kolo stolu,
Dribni lysty pyshe,
A Savycha krasna, molodaya
Dytynu kolyshe.

Oy skinchyvshy dribni lysty,
Ta y spatonky lyaze,
A chtos' yomu hrizno pid vikoncem:
– Hey, dobryi vechir! – kaze.

– Zdorov, zdorov, pane Savo,
Zdorov, yak sya mayesh,
Oy zdaleka pryishly do tya hosti,
Chom ze ty yich ne vitayesh?

Yak kynet'sya panok Sava
Do yasnoyi zbroyi.
– Ey, ni,– kazut',– postiy, Savo,
Tycho: to tobi ne v poli.

Yak kynet'sya panok Sava
Do yasnoho mecha,
Odletila holova chubata
Az vid samoho plecha.

– Oce tobi, pane Savo,
Sukni-adamashky,
Shcho nazyv ty, yo prevrazyi synu,
Iz shlyachec'koyi lasky.