V ostanniy den, koly Zemlya
Shche pam’yataye lyudu im’ya,
Lyshe todi i ty i ya
Otrymayemo kryla y pir’ya.
I, mabut', tilky todi vidnaydemo nas...
I na chvylynu do nebes
Ya prytulyusya, mov dytyna,
Nechay bo navit' ves' svit shchez,
U mene vse odno ye syla.
I chochu ya peremohty,
I ya zbyrayus' staty trochy lipshym...
A ot koly nastane chas
Zbyraty vrozayi zdobutkiv,
Ya pryhadayu, yak shchoraz
Nochamy buv v poloni smutku.
Ale teper ya nache ptach,
Ale teper nareshti ya ye vilnyi.

Po zoryach vidshukavshy shlyach,
Ya obiydu stari kordony,
Tym chto ne viryt' – zirvu dach,
Chy z hluzdu yich zvedu povoli.
Ale do poky ya ishche ne znayu yak...
V ostanniy den, koly Zemlya
Ne schoche bachyt' lyudu ochi,
Pochnut'sya spravzniyi znyva,
I shchos' u serci zaloskoche.
Ale todi vze ya ye ptach,
Ale todi nareshti ya ye vilnyi.