Cej newhamownyj bih stolit',
Jak chwyli morja wdałyni.
Szczos' pryhadałos' i bołyt',
I żyty ne daje meni.
Pobud' zi mnoju, samota,
Je pljaszka dobroho wyna.
Isnuje w switi pustota
Łysz tam, de wypyto do dna.

Pryspiw:
Bud'mo! Ne zabud'mo
Nasze płem’ja, szczo rozwijałos' mow dym.
O, nebo, wiczne nebo, synje nebo
Ponad połem zołotym.
De wy? – Ozyrnit'sja:
Wże nawkoło hyne wse bez worottja.
O, de wy? – Ozowit'sja, w komu tlije
Szcze chocz iskorka żyttja.

Nełehko zhynuty w boju,
Nełehko zhynuty wid ran,
Ta najstrasznisze – put' swoju
Projty ostannim z mohikan.
Posyd' zi mnoju, samota,
Je pljaszka dobroho wyna.
Isnuje w switi pustota
Łysz tam, de wypyto do dna.

Pryspiw

Chaj Mohikanija żywe...
Za neji wse pryjmu spowna.
Doky ostannij w switi je,
To szcze ne wmerła i wona...