Spoczyń, nasza maty,
U zorjanim nebi.
Na promenjach sonce
Kołysa tebe.
Twij podych błakytnyj
Wże spyt'-sutenije.
Naj tobi nasnyt'sja
Zernja zołote.
Wpała kraplja ta j czerwona,
Dodołu wpała.
Naj tij krapli carstwo czorne
Do neba stało.
Oj czoho ż tamtiji mury triszczat'-chytajut'sja?
Trawy hen do soncja probywajut'sja.
Zhadaj, nasza maty,
Tu riczku mołocznu,
Szczo neju pływemo
Do s'omych nebes.
Zahojat'sja rany
Ta bołju ne stane.
Newdowzi mynet'sja
Toj morok uwes'.
Łybid' biłaja
Czotyrma kryłamy
Zmachnuła,
Pir’jaczko odnje
U czornju bezodnju
Wkynuła.
Ta pirjina
Oj zmarniła ta j poczorniła.
Jak propała –
Zirkoju jasnoju stała.
Probacz, nasza maty,
Szczo krow twoju pyły,
Tebe katuwały,
Hubyły sebe.
To czorneje sonce
Nasz rozum zabrało –
Hen baczysz u nebi
Te sjajwo slipe.