A na ranok tam wpaw biłyj snih,
Ty b pobaczyw ce, jakby tilky mih:
Jak kuli kriz' krony
Farbuwały po biłomu czerwonym.
I ty poczuw by jak stało duże tycho:
Ani zwiru ryku, ani ptacha kryku,
Łysze lis płacze za riczkoju
Hustoju jałynowoju smołoju.

Pryspiw:
Ne za władu, sławu czy hroszi
Jich pam’jatajut' berehy Czeremoszu –
Ne schowałys', łyszyłys',
Wony znały za szczo wony byłys'.
Za ridnu zemłju, slozy diwoczi
Wony stojały do kincja proty noczi.
Bratamy lisnymy
Wony łyszyłys' nazawżdy mołodymy...

Witer łoskotaw woskowi obłyczczja
I hiłky derew szepotiły: "Nawiszczo?"
Tym wbytym wojakam ostannje zapytannja,
Ałe wony, jak i hory, zberihały mowczannja.
Wony dały bij – widczajduszni, hołodni,
Chocza jich buło ws'oho p’jatero proty sotni.
Wony ce znały, i ne wahałysja,
Bo wony znały w toj czas za szczo wony drałysja.

Starodawnij zakon znajut' Chortycja, Karpaty –
Kraszcze zahynuty wilnym, aniż potrapyty za hraty,
Zaraz pro ce ne łjubljat' pam’jataty.
Prote koły skinczywsja czas probaczaty
Za swoju rodynu, czerez spałeni chaty
Wony wzjały todi u ruky awtomaty
I ja wirju – ty b zrobyw by też same,
Koły twoji dwory powni worohamy...

Pryspiw