Wże widhoriły ajstry u sadu,
Kłenowe łystja zołotom obłyto.
A ja idu po steżeczci idu,
Jaku stoptało nasze spilne lito.

Ja znaju ty ne werneszsja uże,
Bo naszi doli niby rozkołołys',
Ałe dlja czoho pam’jat' bereże
Twoje tepło i twij prywitnyj hołos.

Pryspiw:
"Zabudesz?" – zapytujut' trawy sumni.
"Zabudesz?" – pytaje iz wyriju ptach.
A serce ne może skazaty, szczo "ni".
A serce ne wmije skazaty, szczo "tak". (wes' kupłet – 2)

Ja ne szukaju na czyjij wyni,
Te, szczo steżyna ne prostłałas' dali,
Ałe zdajet'sja wże teper meni,
Szczo my zminjały radist' na peczali.

I zahubyły niżnist' mołodu
W słowach harjaczych i nesamowytych.
Ja znow idu, czoho ja znow idu,
Po steżci de chodyło nasze lito?

Pryspiw:
"Zabudesz?" – zapytujut' trawy sumni.
"Zabudesz?" – pytaje iz wyriju ptach.
A serce ne może skazaty, szczo "ni".
A serce ne smije skazaty, szczo "tak". (wes' kupłet – 2)