Misto, pidwładne doszczu j padołystu,
Nawstiż widkryte chołodnym witram.
Wse peretworjuje na osobyste
Misto, w jakomu mene nema.

Tam my nazawżdy załyszyłys' junymy:
Tam buły wirszi i persza łjubow...
Ałe w doszczi raptom znowu poczujemo
Te, szczo kriz' czas powertaje nas znowu –

Pisnju rudoho sobaky...
Pisnju rudoho psa.

My zahubyłysja w czasi i prostori,
I wże nemaje nazad worottja...
Kożen prychodyt' sjudy, nacze w hosti,
szczoby otrymaty wse wid żyttja.

Dali emociji stychnut'. Widbudemo.
Widhałasujemo... Pomowczymo...
Może, jak Boh dopomoże, poczujemo
Te, szczo kriz' czas powertaje nas znowu –

Pisnju rudoho sobaky...
Pisnju rudoho psa.

Pryspiw:
Dawaj zaspiwajem
pisnju rudoho sobaky.
Win toczno znaje,
jak nawprostec' do nebes.
Wicznist' piznajem
i rozszyfrujemo znaky.
W bezmiri switu
kożen iz nas, jak pes.

Pisnju rudoho sobaky...
Pisnju rudoho psa.