Kudy sebe podity,
Koły nawkoło emocijni chwyli, zwukowa stina?..
I po minimumu braty wże nemaje sensu,
Koły sytyj spowna tijeju merechtływoju myttjewistju.
Znajesz, ja ne wynnyj!..
Szczo ja mih skazaty todi?..
Widpowisty, kolorom znesty usi szljachy,
Pljamy, zafarbuwaty rany.
I komu ja szczo dowiw by?..
Sam sebe nawczyw by?..
Bytym szljachom ne zwykaty u temrjawi chodyty,
Żyty u nadijach,
Własnymy slozamy wmywaty kwity.
Ja stomywsja kazaty nerozbirływymy strokamy,
Rymujuczy o perszij.
I znowu, tymy że dorohamy
Dowodyty takymy ż newidomymy słowamy,
Nerymowanymy tekstamy.
Czujete, ja z wamy!..
A komu wid c'oho łehsze!?
Wid waszoji łjubowi załyszajut'sja na tili szramy.

Pryspiw:
Ja ne sam,
Szczos' je bilja mene.
Ta znow i znow dywłjusja w nebo.
Znaju, szczo ja sam je porucz,
Ta w myt' mene nemaje znowu.

Ja ne czuju hołosy,
Ja ne baczu oczej,
I, widmowywszys' wid hałasływosti noczej,
Kriz' spitniłe wikonce spohljadaju na łjudej.
Dywne nebo, pljamyste,
Na stilky ż czyste,
Jak prozore dytynstwo, podumy dytyny.
Jak buło czudowo todi, bilja tynu,
Koły tilky szełest łystja, kwity, switanok,
Promeni soncja, tepli ruky mamy
Zawżdy buły porucz,
I ne dumajuczy pro inaksze,
My mały todi te, szczo nazywajemo zaraz szczastjam!..
A teper wże cinnosti zminyłysja, zhoriły.
Szczo cikawyt' tych, chto tak samo buw dytynoju?..
Hroszi, prykrasy, dorohi awtomobili,
Zamożne isnuwannja, mażorni mahazyny.
Ja ne pewen, szczo ja inszyj,
Zwyczajno, ne kraszczyj;
Ałe chto napewno znaje zaraz, szczo take szczastja?!

Pryspiw: (2)
Ja ne sam,
Szczos' je bilja mene.
Ta znowu i znowu, dywljaczys' na nebo,
Ja baczu, ja je porucz;
Ta w myt' mene nemaje.
Dywno, adże sam wid sebe szczos' chowaju!..