I
Załysz meni swoju wesnu,
Załysz meni sebe,
U tobi ja sebe znajdu,
Zabudu pro use.
Nenacze ptach, u nebi ja,
Mow namalowana, zemlja,
Nenacze postrił z wysoty,
Kryczu tobi: najkraszcza ty!
Nenacze siri dni projszły,
Nenacze slozy widijszły,
Znajomyj hołos z wysoty
Tobi kryczyt': najkraszcza ty!

Pryspiw:
Możływo, ne wirysz mojim słowam,
Mene załyszajesz sam na sam,
Nechaj...
Możływo, ne choczesz czuty te,
Jak sylno kochaju ja tebe,
Ce tak...
Nawiszczo ty robysz wse na zło?
Nawiszczo ty diłysz wse na 100?
Skaży...
Nawiszczo łjubow, koły je wijna,
Ta wse ż w mojim serci ty tilky odna,
Znaj...

II
Załysz meni swoje tepło,
Załysz meni sebe,
Zakresły te, szczo wże buło,
Probacz use.
Nenacze nicz zminyła deń,
Wże ne isnuje tych piseń,
Szczo daruwała dolja nam,
Łyszajus' znowu sam na sam.
Mojij wesni pokładesz kraj,
Ta ja ne znyknu,
Ty ce znaj,
Zhadajesz hołos z wysoty,
Moji słowa: "Najkraszcza ty..."

Pryspiw

III
Załysz meni moje żyttja,
Załysz w samoti,
Ce wse, szczo zaraz choczu ja,
Mene widpusty...

Pryspiw

IV
Załysz meni swoju wesnu,
Załysz meni sebe,
U tobi ja sebe znajdu,
Zabudu pro use...