Ja dywłjus' na nych, wony na mene,
Manjat' wse kudys', kudys' hukajut',
Pohljad zupynyły des' u rebrach,
Oczi zmiji jiji, u kuszczi.
Smużkoju chwyljastoju czekała porucz iz zirkamy, szczo u nebi,
Pro do-dopomohu prokryczała
Titka, szczo des' porucz jszła i piszła.

Nikoły ne baczyw i czerez raz dychaw,
Ce może newdacza, pro sebe ja tycho
Skazaw, i pobaczyw, szczo ce – oczi zmiji.

Ja dywłjus' na nych, wony na mene,
A tak projszły hodyny, a może j bilsze,
Nam uże j rozłazytysja treba,
Ne widpuskajut' tini moji, oczi zmiji.
Po horyzontalnomu dywyłas' nacze pered neju szczos' z’jidobne,
I na liwij p’jatci zupynyłas',
Ja prowtykaw strybok, mabut' pomru.

Nikoły ne bude takoho momentu
I tiło dowirjat' jakomus' studentu,
Ta bajduże bude meni, bo w mene oczi zmiji
Oczi zmiji.