Puchnasta chmaryna łyne rikoju
Sonce iz neji łed'-łed' prozriwaje,
A serce moje pokryłos' żurboju,
I wse ce prekrasne,– powoli zhasaje.

Ta chmara, szczo oko moje myłuwała,
Szczo zroszuwała p’janki kwity,
Te sonce, szczo duszu moju zihriwało,
J łjubyło pry schodi hority...

Use ce pohasło, mow połum’ja swiczky,
Mow wohnyk, u dałyni,
Mow kwitka samotnja w zemli bilja riczky, –
U myt' ce pohasło w meni...

Pryspiw:
Pryjszła ta hodyna smutku j peczali,
Hodyna, szczo serce neszczadno ranyt'.
Te serce, szczo spohady w ńomu bryńczały,
Ta zaraz, łysz w hrudjach nesterpno bołyt'.

Bołyt' do nestjamy i dumka chołone,
Ostannja myt' dohoraje...
Zhoryt', i serce nawiky połyne
Do soncja, szczo wiczno pałaje...

Toż hljanu ja szcze raz na żowti polja,
Na nebo, szczo barwamy hrało,
I wyjszow mij duch... Ohornuła zemlja
Te serce, szczo zirkoju stało.

Pryspiw

Pryjszła ta hodyna smutku j peczali,
Hodyna, szczo serce neszczadno ranyt'.
Te serce, szczo spohady w ńomu bryńczały,
Ta zaraz, łysz w hrudjach nesterpno bołyt'.