Koły ja szcze buw małeńkyj, i hory buły wysoki,
I hore buło dałeko, i riky buły hłyboki,
Swit buw dywnym sadom meni, de trojandy i sołow’ji.
I ja zapytaw u mamy: jak żyt' z czystymy rukamy,

Ne wstyh iszcze zapytaty, a ruky buły wże w pljamach
I z żachom ja dywywsja na łodoni swoji.

Ja baczyw son: wes' swit obijma zołota pełena
I dobre wse... Prokynuwsja – a tut – sokyra Peruna...
A doszcz pere, a smert' bere swojich ditej,
Ide wijna, horyt' stina, i dołyna z samoho dna

I dytyna...

Koły ja szcze buw małeńkyj, to mrijaw ja maty kryła
I szczob kryła buły czymałeńki, szczob po switu mene nosyły,
Szczob mih ja złetity u nebo j szyrjaty miż soncja i zir
Teper szczo chotiw, te maju, je w mene omrijani kryła,

Ałe taki wełyki, szczo pidnjaty jich wże ne syła.
Ja jich po zemli wołoczu, wże proter oti kryła do dir.

O de ty je, dytynstwa moho zołota storona
De szcze ne b’je nikoho pomiż oczej sokyra Peruna...