Dobryj deń wam, diwczata! Pohljańte na mene –
W mojich oczach pobaczyte wy switło zełene.
Ce switło zełene daje wam dorohu,
Prjamu ta szyroku, do sercja – do moho!
Ałe cja doroha wam, na żal, ne potribna,
Wona wam czuża, wona wam ohydna.
Ja ne czornobrowyj ta ne karookyj,
U płeczach – wuz'kyj, u stehnach – szyrokyj.
M’jazy małeńki, puzo wełyke –
Nu komu potribne take towstopyke?
I niby zdajet'sja, szczo diło propaszcze,
Odnak, ja szcze możu wse zminyty na kraszcze!
Ja mordu rozfarbuju, odjahnu peruku,
Ja uchopłju mikrofon w prawu ruku,
Prosteńki akordy hitary zahrajut' –
I wże wsi diwczata wid szczastja wmyrajut'!

Pryspiw:
Tak prosto, tak zwyczno
I tak enerhetyczno!
Tak prosto, tak zwyczno –
Wołajut' isteryczno!

Zminytys' na kraszcze – ce diło proste!
Pidu zapyszusja ja na karate.
Karate-do, karate-pislja,
Karate-łusny, karate-trisny...
Karate zawżdy – ce diło netjażke –
Tut hołowne maty dobru roztjażku.
Odnak ja takoji roztjażky ne maju,
Tomu karate nechaj poczekaje.
Bo ja kraszcze znowu wyjdu na scenu –
Prywit wam, diwczata! Dywit'sja na mene!
Zapłakani oczi, teksty sopływi,
Pisni zaspiwaju taki żalisływi!
Diwczata sprawa, diwczata zliwa –
Mene pohłynaje opłeskiw zływa!
Diwczata wsi razom zi mnoju spiwajut'
I nyżnju biłyznu na scenu kydajut'!

Pryspiw

Ja sered diwczat staw takym populjarnym!
Pisni pro kochannja pyszu rehuljarno...
A zaraz – uwaha! Szanowni diwczata,
Wsi poczynajemo huczno kryczaty!

Pryspiw