Naszczo meni kari oczi,
Naszczo czorni browy,
Naszczo lita mołodiji,
Weseli diwoczi?
Łita moji mołodiji
Marno propadajut',
Oczi w’janut', czorni browy
Od witru łynjajut'.

Serce w’jane ta nudyt' switom,
Jak ptaszka bez woli.
Naszczo ż meni moja krasa,
Koły nema doli?
Tjażko meni syrotoju
Na sim switi żyty;
Swoji łjudy – jak czużiji,
Ni z kym howoryty.

Nema komu rozpytaty,
Czoho płaczut' oczi;
Nema komu rozkazaty,
Czoho serce chocze,
Czoho serce, jak hołubka,
Deń i nicz workuje;
Nichto joho ne pytaje,
Ne znaje, ne czuje. Ne czuje.

Nichto joho ne pytaje –
Ta j czoho pytaty?
Nechaj płacze syrotyna,
Nechaj lita tratyt'!
Płacz że, serce, płaczte oczi,
Poky ne zasnuły,
Hołosnisze, żalibnisze,
Szczob witry poczuły.

Szczob ponesły bujneseńki
Za synjeje more
Czornjawo-zradływomu
Na łjuteje hore! Hore!

Naszczo meni kari oczi,
Naszczo meni czorni browy,
Naszczo lita mołodiji,
Weseli diwoczi?

***

Tjażko-ważko w switi żyty
Syroti bez rodu:
Nema kudy pochyłyt'sja,–
Chocz z hory ta w wodu!
Utopywsja b mołodeńkyj,
Szczob ne nudyt' switom;
Utopywsja b,– tjażko żyty
I nema de ditys'.

W koho dolja chodyt' połem,
Kołosky zbyraje;
A moja łedaszczycja,
Za morem błukaje.
Dobre tomu bahatomu:
Joho łjudy znajut';
A zi mnoju zustrinut'sja –
Mow nedobaczajut'.

Bahatoho hubatoho
Diwczyna szanuje;
Nadi mnoju, syrotoju,
Smijet'sja, kepkuje.
"Czy ż ja tobi ne wrodływyj,
Czy ne w tebe wdawsja,
Czy ne łjubłju tebe szczyro,
Czy z tebe smijawsja?

Łjuby ż sobi, moje serce,
Łjuby, koho znajesz,
Ta ne smijsja nadi mnoju,
Jak koły zhadajesz.
A ja pidu na kraj swita...
Na czużij storonci
Znajdu kraszczu abo zhynu,
Jak toj łyst na sonci".

Piszow kozak sumujuczy,
Nikoho ne kynuw;
Zustriw dołju w czużim poli
Da tam i zahynuw.
Umyrajuczy, dywywsja,
De soneczko sjaje...
Tjażko-ważko umyraty
W czużomu kraju!