Koły duże żarko i witru nema,
Zakinczyłos' pywo, w stakani nema.
I żarke powitrja w łehenjach twojich,
Choczet'sja pyty, choczet'sja pyt'.
Na wułycjach lito horyt' bez kincja,
Tak choczet'sja pywa, a joho nema.
Wże oczi upały w zemłju suchu,
Nemow u Sachari, horju i kryczu.
Daj!

Na wułycjach trydcjat' i wdeń, i wnoczi,
Posochli derewa, rozbyti szljachy.
Nam dosyt' stakana, ty tilky nałyj,
Nałyj sobi też – i budesz żywyj.
A potim, jak postrił, stakany dzwenjat',
Zabuti dorohy uże ożywajut'.
I łjudy kowtajut' cej neba napij,
I znowu w oczach żyttja ożywaje.
Daj!

My nebo i zemłju baczym teper,
Powitrja wże stało łehkym i chołodnym.
A szczo bude zawtra – a te, j szczo uczora,
My znowu powtorym, my znowu poprosym.
Chaj bude sonce i chaj bude lito,
Żyttja, nemow raj, a my w nim, jak dity.
Ja baczu, szczo ce wid nas ne wtecze,
Ja baczu, szczo pywo z namy żywe.
Pyj!