Serce w rukach zhoraje w zołu,
I dusza zamerzaje u podychu.

Ty nacze ptach, szczo kryłom promachnuw,
Zabrała use, szczo b nahadało wesnu.

Snih u oczach tane w dribnu slozu
I tecze żywoju wodoju po łycju.

Obłyczczja w mojich dnjach, oczi w mojich zirkach,
A twij hołos zwuczyt' u mojich snach!

Pryspiw:
Ty taka, jak weczir, zabyrajesz sonce.
Ty taka, jak ranok, zabyrajesz zori.
Moje serce wtopyła ty w hłybokim mori
Poczuttiw chołodnych, nacze lid w opołonci.

Serce w rukach wże zhoriło do tła
I ne tremtyt' wże wid podychu dusza.

Sonce zabrała twoja imła, zori zabrała twoja t'ma
J załyszyłas' łysz sutinkiw zyma.

A sutinky horjat' wohnjamy dywnymy –
To watry kuzeń zirok, szczo ne zabrała ty!

A ti zori znimajut' peczat' smutku na łyci
I kujut' stałewyj mecz z mojeji duszi!

Pryspiw:
Ja staw takyj, jak weczir, i zabraw twoje sonce,
Ja staw takyj, jak ranok, i zabraw twoji zori,
Twoje serce wtopłju ja w hłybokim mori
Poczuttiw chołodnych, nacze lid w opołonci.

Twoje serce w mojich rukach zhoraje w zołu,
I twoja dusza zamerza wid moho podychu...