Misto spyt', chocze skoro, łehko wmerty.
Bil kryczyt', musyt' wse żywe poderty.
Ja stoju pid newmytym czornym nebom,
Ja mowczu, bo kryczaty wże ne treba.

Czas doby – deń i nicz dawno zasnuły,
Nawit' sny nas łjudej usich zabuły:
Ja stoju, bilsze wże nema roboty,
Ja mowczu, wse tomu, szczo w swit prychodyt'...

Pryspiw:
Zyma, zyma... Skoro wże pryjde u misto...
Zyma, zyma... Zamorduje naszi duszi...
Zyma, zyma... Buty w ridnij chati tisno!
Zyma, zyma... Żyty wże nichto ne musyt'!
Zyma...

Misto spyt' – w chołodi zamerzły oczi.
Doszcz krapyt', rozbudyty switło chocze.
Ja stoju wseredyni mertwych tinej,
Ja mowczu, bo wkrywaje duszu inij!

Krach żyttja: ja pro lid ne choczu czuty!
Majbuttja manyt' w dal, szczob wse zabuty!
Szljachom! Witrom! Ptachom buty!
Ja łeczu w dal, de tepło j wilni kryła!
Ja kryczu, wse tomu, szczo swit ubyło...

Pryspiw (2)