Pryspiw:
Ja stawłju sobi cil, brou – ja tudy idu,
Ne prynos' meni bil, brou – ja ne widczuju...
Ja ne czuju twojich opłeskiw... djakuju, ne treba
Ja nenawydżu wse te, szczo ide wid tebe...

Myromen:
Bilsze emocij u trek,
Bilsze prawdy w słowa...
Moja nenawyst' zrostaje
Z kożnym krokom wse bilsze wona mene napownjaje,
Nemaje wychodu za ramky, tak, bo isnujut' prawyła...
Ja ne znaju, szczo zi mnoju,
Ja ne znaju, szczo robyty...
Podywys' na mene kym ja buw i je teper... ne dywno...
Zminjujut'sja wsi, zminjujus' i ja potrochu,
Zminjujet'sja wse, ta prawda załyszajet'sja nawiky...
Zboku dywłjusja na swit,
Dywłjusja, ne baczu prawdy,
Moja nenawyst' zrostaje do tych, chto cinyt' zrady
Zarady swojeji wyhody możut' prodaty duszu demonam,
Ałe de wona bude – nichto ne może znaty...
Sraty ja chotiw na jichni sprawy, majut' prawo na buttja,
Jakszo prodaw sebe za hroszi – wże nemaje worottja.
Odna jedyna cinnist' i ta otrujena czasamy,
Moja nenawyst' wyruje – wona wże pomiż wamy!

Pryspiw

Kryżyk:
Czy można wbyty zwira,
Czy można znyszczyty ahresiju,
Szczo lize czerez dyry, brudnymy pazuramy
Rozrywaje szkiru, riże i szmatuje tiło bez narkozu,
Suka, jaka tam może buty proza?
Chto za? Pidnimajte ruky, cinyteli bołju,
Beznadija i apatija prybrały z pered oczej wołju u was,
Intujicija – ce ne nakaz.
Buły chyby, ta nawiszczo powtorjaty jich szcze raz?
Cja zaraza, nakazuje was, karaje czadnym hazom,
A ja na fazi mutaciji zwirynoho skazu
Wakcyna – moji frazy, zi mnoju Myro, braza.
Cja nenawyst' wyłazyt', i urażaje wraz!
Płody tworinnja wułyci ne prodajemo za babło,
Je słowo, i je zło, je kwity i łajno,
Je zołoto i spławy neprawednoji nenawysti
Zostałys' ti, chto zawsze nestymut' u masy stałyj styl.

Pryspiw