Temnije w oczach, chtos' chowaje Berettu,
A ty wyjszow z domu kupyty hazetu.
Wes' prostir i czas zupynyłys' nawkoło,
Kartyny z żyttja probihajut' po kołu.

Ne w tomu misci, ne w toj czas,
W swyncju nemaje sensu...
Wodij szwydkoji tysne haz,
Ta zupynyłos' serce.

A szcze chwyłynu tomu buły jakis' płany:
Widwidaty kochanku, podzwonyty mami...
Ty nawit' ne wstyh dopałyt' syharetu,
Łeżysz, rozumijesz wsju banalnist' sjużetu.

Ne w tomu misci, ne w toj czas,
W swyncju nemaje sensu...
Wodij szwydkoji tysne haz,
Ta zupynyłos' serce.

I tak inodi myt' za myttju, kulja za kułeju,
Łetjat' do tebe ważki metałewi zhustky sliw,
Nenacze postriłom rozrywajuczy wranisznju switankowu tyszu,
W jakij ty perebuwaw do c'oho.
A ty baczysz jich i nawit' ne namahajeszsja uchyłytysja – wse odno marno – brechnja.
Jedyne, szczo choczet'sja, – ce zahljanuty jim w samyj centr,
Proczytaty jich miż rjadkiw, ałe zapizno:
Wony wże deformujut'sja ob tkanyny twoho tiła,
Wrażajuczy wse na swojemu szljachu.
I ty rozumijesz, szczo istyna – ta ż sama kulja
Na storoni toho, chto skorystajet'sja neju perszyj.
A kulja – istyna, taka ż prosta i newidworotna.