Chodyt' harbuz po horodu,
pytajet'sja swoho rodu:
– Oj czy żywi, czy zdorowi
wsi rodyczi harbuzowi?
Obizwałas' żowta dynja,
harbuzowa hospodynja:
Iszcze żywi, szcze zdorowi
wsi rodyczi harbuzowi.

Harbuz-harbuzyszcze – dowżełezni wusyszcza,
Harbuz-harbuzjaka – czub styrczyt' jak hiłljaka,
Po horodu pochodżaje z jarynoju rozmowljaje,
Rozmowljaje poważno howoryt', szczo ne tak do ładu dowodyt',
Sympatycznyj djad'ko niczoho ne skażesz,
A nas tym harbuzom diwczata ljakajut',
Ta my ne z ljakływych ta ne z połochływych,
My wperti, zawzjati deszczo znajemo i perekonajemo,
diwczat harneńkych, nemow z rekłamy
i tych, szczo ne stały tełezirkamy,
odnym słowom my chłopci weseli j neweredływi,
pobawytys', powesełytys', trochy wmijemo.

Pro zdorow’ja pikłujemos' duże,
szkidływych reczowyn ne wżywajemo, majże,
z dytynstwa jiły bahato kaszi,
a harbuzowa ułjubłena nasza!

Obizwałys' ohiroczky,
harbuzowi syny j doczky:
– Iszcze żywi, szcze zdorowi
wsi rodyczi harbuzowi.
Obizwałasja morkwycja,
harbuzowaja sestrycja:
– Iszcze żywi, szcze zdorowi
wsi rodyczi harbuzowi.
Obizwałys' burjaky,
harbuzowi swojaky:
– Iszcze żywi, szcze zdorowi
wsi rodyczi harbuzowi.
Obizwałas' barabolja,
a za neju i kwasolja:
– Iszcze żywi, szcze zdorowi
wsi rodyczi harbuzowi.
Obizwawsja staryj bib:
– Ja pidderżaw uwes' rid!
– Iszcze żywi, szcze zdorowi
wsi rodyczi harbuzowi.