Łiczu w newoli dni i noczi,
I lik zabuwaju.
O hospody, jak to tjażko
Tiji dni mynajut'.
A lita pływut' za nymy,
Pływut' sobi stycha,
Zabyrajut' za soboju
I dobro i łycho!
Zabyrajut', ne wertajut'
Nikoły niczoho!
I ne błahaj, bo propade
Mołytwa...

Kałamutnymy bołotamy,
Miż bur’janamy, za hodamy
Try hoda sumno protekły.
Bahato deczoho wzjały
Z mojeji temnoji komory
I w more nyszkom odnesły.
I nyszkom prokowtnuło more
Moje ne złato-serebro –
Moji lita, moje dobro,
Moju nud'hu, moji peczali,
Tiji nezrymiji skryżali,
Nezrymym pysani perom.
Nezrymym pysani perom...

I czetwertyj rik mynaje
Tycheńko, powoli,
I czetwertu naczynaju
Knyżeczku w newoli
Mereżaty, – zmereżaju
Krow’ju ta slozamy
Moje hore na czużyni,
Bo hore słowamy
Ne rozkażet'sja nikomu
Nikoły, nikoły,
Nihde na switi! Nema słow
W dałekij newoli!

Nemaje słow, nemaje sloz,
Nemaje niczoho.
Nema nawit' kruhom tebe
Wełykoho boha!
Nema na szczo podywytys',
Z kym pohoworyty.
Żyt' ne choczet'sja na switi,
A sam musysz żyty.
Żyt' ne choczet'sja na switi,
A sam musysz żyty...