Spyt stawok, de zaroszeni wity

Spyt stawok, de zaroszeni wity,
Witerec w werbołozach zasnuw.
Des zahrała płakucza hitara,
Tam diwczyna striczała wesnu.

De ty jidesz, mene pokydajesz,
Załyszajesz nad stawom odnu,
I nikoły wże bilsz ne zhadajesz,
A z druhoju zustrinesz wesnu.

Ty pojichaw dałeko-dałeko,
Tak dałeko wid moho seła,
I ne skaże toj misjac z-za chmary,
Szczo u tebe diwczyna buła.

Ty ne płacz, ne żurysja, diwczyno,
Oj ne płacz, ne żurys, ne rydaj.
Czerez rik, jak cwistyme kałyna,
W tychyj weczir mene zustriczaj.

Projszow rik u tjażkomu czekanni
I pryjszła dowhożdana wesna.
Diwczynońka pryjszła do kałyny,
A myłoho szcze j dosi nema.

Oj nema, oj nema i ne bude,
Bo taka wże diwocza sudba.
Budesz znaty, jak chłopciw kochaty,
I jak wiryty w jichni słowa.