Serce zupynjaje chołod,
Załyszaje tilky krychty snihu,
I straszennyj hołod
Wede mene pid pisnju witru.
Sam żadaju krowi,
Mene pokynuw switłyj rozum.
I ja idu powoli,
Szczob trymaty swoji syły.

Pryspiw:
Ja odyn iz tych, chto ne baczyt' w dzerkali duszi swojeji.
Ja odyn iz tych, chto wtamuje sprahu newynnoju duszeju.
Ty zhadaj mene, koły ja buw łjudynoju prostoju,
A teper tikaj, ja ne sprawłjusja z soboju!

I ne wir w nadiji, –
Worottja nazad ne maje.
I cej szram na szyji,
Rozkażu, szczo oznaczaje.
Ja wże ne łjudyna.
Dusza moja u pekli tlije.
W meni żywe twaryna,
Wona mnoju wołodije.

Pryspiw:
Ja odyn iz tych, chto ne baczyt' w dzerkali duszi swojeji.
Ja odyn iz tych, chto wtamuje sprahu newynnoju duszeju.
Ty zhadaj mene, koły ja buw łjudynoju prostoju,
A teper tikaj, ja ne sprawłjusja z soboju!
Ja odyn iz tych, chto ne baczyt' w dzerkali duszi swojeji.
Ja odyn iz tych, chto wtamuje sprahu newynnoju duszeju.
Ja tebe kochaw, meni teper ty ne potribna
I zapam’jataj, – ce łysz moja wyna!