Tam, de neba błakyt', de strumok żebonyt',
I cwirkun ni na myt' ne zmowkaje,
De łysz tysza odna, de nikoho nema,
Czyjas' mrija na kohos' czekaje.
Tam u trawach hustych czyjs' zahubłenyj smich
Żurno ranok w tumani kupaje.
Witer tycho miż kis zołotystych beriz
Sam sobi pro kochannja spiwaje.
Łynut' niżni słowa, de kwituje trawa,
De kohos' czyjas' mrija szukaje.
De kwitok szcze nema, de łuna szcze nima,
Chocz tak chocze huknuty "Kochaju!"
Ne hukne, ne hukne – lito szwydko myne,
J posywije wona samotoju.
De steżok po snihach, czyjes' szczastja w slozach
Bude tycho błukaty horoju.