U pidzemnim perechodi
Weczoramy pry narodi
Hraje sywyj i samotnij muzykant.
Płaczut' struny na hitari,
Trochy hroszej u futljari,
Os' i wsja podjaka za joho tałant.

Buw i win w zeniti sławy,
I jomu kryczały "Brawo!"
I na scenu kwity kydały żinky.
A hitara rewnuwała
I joho ne widpuskała,
Prytuływszys' do harjaczoji szczoky...

Hraj
Muzyku swoju,
Sywyj Muzykant!
Ty w ridnomu kraju,
Nacze emihrant.
Hraj
Pro swoju peczal,
Pro swoji żali,
Hraj – łjudjam dodawaj
Szczastja na zemli!

Wse zmiszałos' w ridnim domi,
Jak u hrisznomu Sodomi,
I ne znaty, ce poczatok, czy kinec'?
Pryzabuti dawni p’jesy,
Serenady j połonezy –
Inszu muzyku dyktuje hamanec'.

Wże wtomyłys' palci bili.
De wy, dawni druzi myli,
Chto w mohyli, a chto prosto za buhrom,
Ta Maestro wiryt' swjato,
Jakszczo win pokyne hraty,
To use ce ne zakinczyt'sja dobrom.