Ja czasto prokydajus' sered noczi,
Koły zab’jet'sja serce, jak kołys',
I ja łeżu, ztuływszy micno oczi,
Poworuchuntys' nawit' bojaczys'.

Tak dywno wse, aż motoroszno triszky.
Ty tut buła szcze myt' nazad, szcze myt'...
Twoje tepło szcze pam’jataje liżko
I niżnyj trunok tak mene p’janyt'.

Pryspiw:
Torknys' mene – ja tak c'oho bażaju,
Harjaczym tiłom pryhornys', mołju!
Twojim wohnem ja duszu woskreszaju
I sam ne znaju, jak tebe łjubłju!

Łjubłju tebe tak trepetno, tak niżno,
Nenacze wiczno wtratyty bojus'.
Ty wodnoczas taka swjata – i hriszna,
Szczo ja kłenu tebe j tobi mołjus'.

Twoji obijmy, jak worota raju,
Pekelnyj płomiń na twojich wustach,
Nemow metełyk, ja w tobi zhoraju
I woskresaju, jak mificznyj ptach!

Pryspiw

Ja budu prokydatys' sered noczi –
Chaj obstupaje temrjawa nima,
I ja nijak powiryty ne choczu,
Szczo pusto porucz – i tebe nema.

A nicz taka woroża i bajduża
I ja mołjus' i szepoczu w slozach:
"Jakszczo ne my, to chaj chocz naszi duszi
Kołys' zilljut'sja tam, na nebesach!"

Torknys' mene...