Iz-za hory-hory da j bujnyj witer wije...
Oj tam udowońka da j pszenyczeńku sije.

Sije wona sije, da j stała wołoczyty,
A zawołoczywszy stała w Boha prosyty:

– Oj urody, Boże, da j pszenyczeńku jaru
Na wdowynych da j małych ditok, szcze j na łjuds'kuju sławu!

A szcze ta wdowońka da j dodomu ne dijszła,
A wże każut' łjudy, szczo pszenyczeńka zijszła!

A szcze ta wdowońka ta j na ławku ne siła,
A wże każut' łjudy, szczo pszenycja pospiła!